Ik heb de afgelopen dagen de biografie van Hans Wiegel gelezen. 700 pagina’s uitermate boeiende politieke geschiedschrijving. Op een journalistieke en heel toegankelijke manier opgeschreven door Pieter Sijpersma, voormalig hoofdredacteur van onder meer het Dagblad van het Noorden.
Weest u gerust. Dit wordt geen recensie van deze dikke pil, al raad ik iedereen aan dit boek te lezen. Ook wordt het geen beschrijving van de voortreffelijke politieke kwaliteiten van Hans Wiegel, of van de drama’s die zijn persoonlijke leven hebben gekenmerkt. Hij verloor twee keer een echtgenote op een vrijwel identieke manier.
Nee, ik heb dit boek nodig om te laten zien hoe je als jongerenbeweging van een politieke partij, in dit geval de JOVD, scherpe standpunten kunt innemen, zonder je vervreemden van je moederpartij. Tijdens zijn aanvaardingsspeech van het voorzitterschap van deze jongerenclub van de VVD, stond Hans Wiegel voor een dubbele opdracht. Enerzijds stem geven aan de vernieuwingsdrang in zijn club, maar anderzijds het ongenoegen aan de kant van de VVD dempen.
Hij zorgde ervoor dat de sfeer in de JOVD veranderde, door vooral de zelfrelativering en de gezelligheid in de vereniging te beklemtonen.
Deze week hebben we twee voorbeelden gezien bij politieke jongerenclubs van hoe het niet moet. De SP-speeltuin ‘Rood’ bestond het iemand tot haar voorzitter te kiezen, die juist door moederpartij SP was geroyeerd als lid. Hij had in het openbaar van wat al te communistische sympathieën blijkt te geven. Hetgeen de in Groningen niet onbekende SP-voorzitter Jannie Visscher dwong tot ingrijpen. De SP is een socialistische partij, geen communistische.
Bij de jongerenadepten van Thierry Baudet, ging het heel anders. Zij uitten openlijk antisemitische sympathieën. Sympathieën waar Baudet tot op de dag van vandaag weigert afstand van te nemen. Hij heeft ze zelf namelijk ook. Dat leidde tot een scheuring in de partij, die aanvankelijk de ondergang van deze kortstondig succesvolle beweging leek te betekenen.
Baudet is een narcistische persoonlijkheid. Hij heeft bewondering en aandacht nodig, daar heeft hij recht op, vindt hij. Door zijn uitzonderlijkheid heeft hij recht op privileges die anderen niet hebben. Hij wil constant bewonderd worden. Maar anderzijds vertoont hij agressief gedrag als iets hem niet bevalt, zoals bijvoorbeeld de manier waarop de media hem behandelen. In die zin lijkt hij ook erg op Donald Trump.
Het werd deze week zo’n chaos binnen Forum voor Democratie, dat uiteindelijk vrijwel alle kopstukken, Nanninga, Eerdmans, enzovoort besloten op te stappen. Ook het bestuur, dat op het punt stond Baudet te royeren, besloot toch maar de handdoek in de ring te gooien.
Thierry is nu weer terug, waar hij begon. Nog steeds een enorme aanhang, maar geen partijorganisatie meer. Hij kan als glorieuze winnaar van dit conflict uit de bus komen. De leden van zijn partij lijken in grote meerderheid nog steeds achter hem te staan. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Maar ik kan het niet laten een staaltje politiek met een kleine p aan te halen
De gemeente Velzen schreef eerder dit jaar een prijsvraag uit voor een originele naam voor de nieuwe zeesluis bij IJmuiden. Er kwamen maar liefst vijfduizend inzendingen binnen.
Daaronder originele als Irma Sluis, naar de in Nederland inmiddels wereldberoemde gebarentolk die de persconferenties van premier Mark Rutte en minister Hugo de Jonge voor doven vertaalt. Sluisje mcSluisface was ook erg populair. En de Sluizenmoeder kon ook op veel bijval rekenen.
De gemeente Velzen durfde het allemaal niet aan en koos uiteindelijk voor Zeesluis IJmuiden. Saaier kan het niet.
Als je niet creatiever bent in je beslissingen, vraag dan niet aan de bevolking om met ideeën te komen. Fijn dat de burger mee kon denken, reageert een twitteraar cynisch. En zo is het.